Udostępnij

Handel podkładami kolejowymi na opał kwitnie. "Są toksyczne, rakotwórcze i szkodliwe dla środowiska"

28.03.2018

Kosztują o wiele mniej niż drewno na opał, łatwiej się palą, są dostępne od ręki – wystarczy wpisać w wyszukiwarkę „podkłady kolejowe na sprzedaż” i pojawi się wiele atrakcyjnych ofert. Problem w tym, że paląc stare części torowiska w piecu, zatruwamy otoczenie i poważnie szkodzimy wszystkim dookoła. Dlatego Dolnośląski Alarm Smogowy wypowiedział wojnę sprzedawcom podkładów. – Obrót takimi odpadami jest nielegalny – mówi Krzysztof Smolnicki z DAS.

Przed naszą rozmową sprawdziłam w Internecie, czy dalej można kupić podkłady kolejowe. Można. Ale już nie na opał, tylko do dekoracji ogrodu czy wybudowania płotu.
Jako że jesteśmy alarmem smogowym, skupiliśmy się na kwestii spalania podkładów w piecach i w tej sprawie wystąpiliśmy do OLX. Dzięki temu wszystkie oferty podkładów kolejowych na opał zniknęły. To zresztą nie pierwszy odpad, który udało nam się zlikwidować z serwisu – najpierw były stare meble i przepracowany olej. Ale rzeczywiście jest tak, że podkłady kolejowe są nasączone olejem kreozotowym, substancją silnie toksyczną, więc nie powinny trafiać do obrotu. Z jednym wyjątkiem: stare podkłady mogą być wykorzystane do budowy kolejnego torowiska, na przykład w kamieniołomie. Wtedy jest to legalne, bo nie zmieniają przeznaczenia, więc nie stają się odpadami.
Ułożenie sobie ich w ogródku nie jest niebezpieczne?
Moim zdaniem absolutnie nie powinny być w tym celu sprzedawane, chociaż zagrożenie jest mniejsze niż wtedy, kiedy podkład trafia do pieca. Wtedy zanieczyszcza całe otoczenie i ląduje prosto w naszych płucach. Jeśli leży sobie w ogrodzie zagrożenie jest mniejsze. No, chyba, że ktoś uprawia warzywa zaraz obok albo buduje z tego dziecku piaskownicę. To jest bezmyślne. Jako Alarm, uważamy, że OLX powinien zablokować obrót podkładami w jakimkolwiek celu. Problem w tym, że to tylko jeden z serwisów. Podkłady kolejowe dalej są na innych aukcjach i w ogłoszeniach, ale nie jesteśmy w stanie wszystkiego zwalczyć.
Dlaczego to taki atrakcyjny materiał na opał?
Cena jest atrakcyjna – około 80 zł za kubik. Podkłady lepiej się palą i są tańsze niż drewno. W wersji „do ogrodu” są już sprzedawane na sztuki i kosztują około 20-30 zł. Przy tej cenie palenie podkładami nie jest już opłacalne.
Co jest takiego niebezpiecznego w spalaniu podkładów?
Są nasączone olejem kreozotowym, który miał zapobiec rozkładowi drewna na torowisku i jego zniszczeniu przez czynniki atmosferyczne. Dzięki niemu w podkładach nie przeżywały grzyby, rośliny, insekty. Olej zaczyna parować w 200 stopniach, jeszcze zanim zacznie palić się samo drewno. Jest bardzo szkodliwy dla naszego zdrowia i całego środowiska naturalnego.
I jest rakotwórczy.
Dokładnie. Nawet śladowe ilości są niebezpieczne – zarówno wtedy, kiedy wdychamy spalony olej, jak i przez kontakt ze skórą. Okazuje się, że te meble „na opał” to było nic w porównaniu do podkładów kolejowych.
Kto to sprzedaje?
Trudno jednoznacznie na to odpowiedzieć. Wiadomo, kto odpowiada za remonty – jest to PKP PLK. PKP stoi na stanowisku, że to nie oni są odpowiedzialni, bo zlecają remonty firmom zewnętrznym, które mają w umowach zapis o nakazie utylizacji odpadów toksycznych. Jednak PKP może kontrolować prace, sprawdzać dokumentację, żeby wiedzieć, ile podkładów jest przekazywanych z torowiska i co się z nimi dzieje. Zrobiliśmy we Wrocławiu prowokację i zadzwoniliśmy do jednego ze sprzedawców. Dostaliśmy dokładne wskazówki, jak ominąć jakąś bramę i dojechać do składu. Chcieliśmy dostać tylko jeden podkład – sprzedawca oddał nam go za darmo, nawet nie było go na miejscu, kiedy przyjechaliśmy po odbiór. I to wszystko nie działo się na jakimś dziwnym zapleczu, ale na terenie należącym do PKP Energetyka. Zdaniem ich rzecznika, to nie były odpady PKP, tylko innej firmy. To nie zmienia faktu, że podwykonawcy powinni być kontrolowani. Wystarczy wyrywkowo – jeśli firmy będą miały świadomość, że mogą być skontrolowane, nie będą chciały ryzykować. To nawet nie jest istotne, czy podkłady sprzedaje złodziej czy pan Gienek z kolei – najstraszniejsze w całej historii jest to, że taki toksyczny „opał” pojawia się w ogólnodostępnych serwisach i jest popularny. To jest groza.
Problem zresztą dotyczy całej Polski, nie tylko Dolnego Śląska.
Oczywiście, my znaleźliśmy sprzedawcę we Wrocławiu, bo akurat tu mamy siedzibę. Ale ogłoszenia napływają z całego kraju. Sprzedaż podkładów rodzi jeszcze jedną ważną trudność. Jeśli demontaż jest prowadzony w ramach inwestycji z funduszy europejskich, a proceder wprowadzenia ich do obrotu zostanie udokumentowany, dofinansowanie może zostać cofnięte. Zawsze przy przyznaniu pieniędzy na inwestycję, brane są pod uwagę kwestie środowiskowe. Z definicji kolej ma dobry wpływ na środowisko, jak każdy inny środek transportu publicznego. Ale jeśli okaże się, że przy okazji inwestycji kolejowej sprzedaje się coś, co jest bardzo szkodliwe, wymóg środowiskowy nie jest spełniony. Dlatego niezaprzeczalnie problem jest, więc trzeba z nim bezwzględnie walczyć.
Zwykły Kowalski też może? Łatwo wyczuje, że w piecu sąsiada pali się trujący olej i będzie mógł to zgłosić na straż miejską?
Tu pojawia się kolejny problem, bo myślę, że jedynie osoba, która wie, jak to może pachnieć, rozpozna spalone podkłady kolejowe. Najłatwiej jest poznać, że dzieje się coś niepokojącego, jeśli u sąsiada są składowane niebezpieczne odpady. I nie dajmy się zwieść tłumaczeniom, że to „egzemplarze kolekcjonerskie”, bo podkłady kolejowe nie mogą nimi być. Stara, nawet zniszczona szafka, jakieś meble – to można kolekcjonować. Ale nie drewno nasączone trucizną. Dlatego rada dla osób, które chciałyby ukrócić ten proceder: patrzeć, czy sąsiedzi mają na posesji podkłady kolejowe, szczególnie w stanie rozkładu, rozsypujące się. Jeśli tak – zgłaszać. Kontrole obywatelskie są ważne, wszyscy musimy być czujni.
Zdjęcie: Pixabay

Autor

Katarzyna Kojzar

Pisze o klimacie, środowisku, a czasami – dla odmiany – o kulturze. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego i Polskiej Szkoły Reportażu. Jej teksty ukazują się też m.in. w OKO.press i Wirtualnej Polsce.

Udostępnij

Zobacz także

Wspierają nas

Partnerzy portalu

Partner cyklu "Miasta Przyszłości"

Partner cyklu "Żyj wolniej"

Partner naukowy

Bartosz Kwiatkowski

Dyrektor Frank Bold, absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, wiceprezes Polskiego Instytutu Praw Człowieka i Biznesu, ekspert prawny polskich i międzynarodowych organizacji pozarządowych.

Patrycja Satora

Menedżerka organizacji pozarządowych z ponad 15 letnim stażem – doświadczona koordynatorka projektów, specjalistka ds. kontaktów z kluczowymi klientami, menadżerka ds. rozwoju oraz PR i Public Affairs.

Joanna Urbaniec

Dziennikarka, fotografik, działaczka społeczna. Od 2010 związana z grupą medialną Polska Press, publikuje m.in. w Gazecie Krakowskiej i Dzienniku Polskim. Absolwentka Krakowskiej Szkoła Filmowej, laureatka nagród filmowych, dwukrotnie wyróżniona nagrodą Dziennikarz Małopolski.

Przemysław Błaszczyk

Dziennikarz i reporter z 15-letnim doświadczeniem. Obecnie reporter radia RMF MAXX specjalizujący się w tematach miejskich i lokalnych. Od kilku lat aktywnie angażujący się także w tematykę ochrony środowiska.

Hubert Bułgajewski

Ekspert ds. zmian klimatu, specjalizujący się dziedzinie problematyki regionu arktycznego. Współpracował z redakcjami „Ziemia na rozdrożu” i „Nauka o klimacie”. Autor wielu tekstów poświęconych problemom środowiskowym na świecie i globalnemu ociepleniu. Od 2013 roku prowadzi bloga pt. ” Arktyczny Lód”, na którym znajdują się raporty poświęcone zmianom zachodzącym w Arktyce.

Jacek Baraniak

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego na kierunku Ochrony Środowiska jako specjalista ds. ekologii i ochrony szaty roślinnej. Członek Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot i Klubu Przyrodników oraz administrator grupy facebookowej Antropogeniczne zmiany klimatu i środowiska naturalnego i prowadzący blog „Klimat Ziemi”.

Martyna Jabłońska

Koordynatorka projektu, specjalistka Google Ads. Zajmuje się administacyjną stroną organizacji, współpracą pomiędzy organizacjami, grantami, tłumaczeniami, reklamą.

Przemysław Ćwik

Dziennikarz, autor, redaktor. Pisze przede wszystkim o zdrowiu. Publikował m.in. w Onet.pl i Coolturze.

Karolina Gawlik

Dziennikarka i trenerka komunikacji, publikowała m.in. w Onecie i „Gazecie Krakowskiej”. W tekstach i filmach opowiada o Ziemi i jej mieszkańcach. Autorka krótkiego dokumentu „Świat do naprawy”, cyklu na YT „Można Inaczej” i Kręgów Pieśni „Cztery Żywioły”. Łączy naukowe i duchowe podejście do zagadnień kryzysu klimatycznego.

Jakub Jędrak

Członek Polskiego Alarmu Smogowego i Warszawy Bez Smogu. Z wykształcenia fizyk, zajmuje się przede wszystkim popularyzacją wiedzy na temat wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie ludzkie.

Klaudia Urban

Z wykształcenia mgr ochrony środowiska. Od 2020 r. redaktor Odpowiedzialnego Inwestora, dla którego pisze głównie o energetyce, górnictwie, zielonych inwestycjach i gospodarce odpadami. Zainteresowania: szeroko pojęta ochrona przyrody; prywatnie wielbicielka Wrocławia, filmów wojennych, literatury i poezji.

Maciej Fijak

Redaktor naczelny SmogLabu. Z portalem związany od 2021 r. Autor kilkuset artykułów, krakus, działacz społeczny. Pisze o zrównoważonych miastach, zaangażowanym społeczeństwie i ekologii.

Sebastian Medoń

Z wykształcenia socjolog. Interesuje się klimatem, powietrzem i energetyką – widzianymi z różnych perspektyw. Dla SmogLabu śledzi bieżące wydarzenia, przede wszystkim ze świata nauki.

Tomasz Borejza

Zastępca redaktora naczelnego SmogLabu. Dziennikarz naukowy. Wcześniej/czasami także m.in. w: Onet.pl, Przekroju, Tygodniku Przegląd, Coolturze, prasie lokalnej oraz branżowej.