Udostępnij

Rewolucyjna technologia może pomóc w redukcji metanu

13.03.2022

Redukcja metanu, drugiego najważniejszego gazu cieplarnianego spędza sen z powiek osobom, które chcą przeciwdziałać globalnemu ociepleniu. Walka z nim jest trudna, ponieważ próby rozłożenia go, potencjalnie stwarzają ryzyko wybuchu. Naukowcy z Uniwersytetu Stanowego Iowa w USA wynaleźli, a następnie przetestowali rewolucyjną technologię katalizatora, która może pomóc w walce o redukcję stężenia metanu w atmosferze.

Sposób pozwalający na wykorzystanie tego gazu i zmniejszenie jego zawartość w powietrzu wydaje się być bezpieczny. Metoda katalizatora opracowana przez Yue Wu i zespół innych badaczy oceniana jest jako wydajna, wartościowa i obiecująca. Fundacja Badawcza Uniwersytetu Stanowego Iowa stara się o patent na tę technologię.

Błędne koło globalnego ocieplenia

Metan (CH4), zaraz po dwutlenku węgla (CO2) jest gazem cieplarnianym o największej mocy sprawczej. Oczywiście, w negatywnym tego słowa znaczeniu. Jak już pisaliśmy, jego cząsteczka jest w stanie utrzymać się w atmosferze przez około 10 lat. CH4 jest z niej usuwany w wyniku reakcji chemicznych (głównie utlenianie do CO2, czyli najważniejszego gazu cieplarnianiego). Im więcej metanu, tym cieplej. I na odwrót – im cieplej, tym więcej metanu. Tworzy się więc błędne koło wzrostu globalnego ocieplenia.

Źródła metanu

Metan może pochodzić ze źródeł naturalnych lub antropogenicznych. Te drugie, związane z działalnością człowieka to przede wszystkim hodowla bydła i innych przeżuwaczy, uprawa ryżu, wysypiska odpadów oraz wydobycie paliw kopalnych. Szczególnie dużo CH4 uwalnia się podczas wydobywania gazu ziemnego i ropy naftowej. Spalanie biomasy, np. pożary lasów jest klasyfikowane jako częściowo naturalne, a częściowo antropogeniczne. Naturalnie metan uwalniany jest z mokradeł – bagien i torfowisk, jezior oraz gleby.

Osobom zainteresowanym szczegółowymi informacjami polecamy artykuł, który stanowi swego rodzaju kompendium wiedzy o metanie.

Naukowcy znaleźli wydajną i bezpieczną technologię redukcji metanu

Wiązania między atomem węgla, a atomami wodoru są silne, a co za tym idzie – bardzo trudne do przerwania. Wymaga to wysokich temperatur i stwarza ryzyko wybuchu. Ponadto, dotychczasowe metody jego unieszkodliwienia, generują powstawanie dwutlenku węgla. Zazwyczaj wiąże się to z mieszaniem łatwopalnego gazu z tlenem w celu wytworzenia gazu syntezowego. To kosztowne, wymagające odpowiednich warunków termicznych i potencjalnie wybuchowe. Inne reakcje konwersji nie są bardzo wydajne i również wytwarzają najobficiej występujący gaz cieplarniany, CO2.

Jak doszło do wynalezienia innowacyjnej metody? Co sprawia, że najnowsza technologia katalizatora może być przełomem w radzeniu sobie z uciążliwym metanem?

Sukces przez porażkę

Grupa badawcza zaczęła badać węgliki (kombinacje węgla i metali) około 5 lat temu przy wsparciu Biura Badań Morskich. Pierwotna praca polegała na identyfikacji właściwości elektrycznych i termicznych różnych węglików. Jednak badania nie przebiegły zgodnie z oczekiwaniami – przewodność cieplna materiału była znacznie niższa, niż przewidywano.

– Można to uznać za porażkę – powiedział Yue Wu.

Efekt końcowy okazał się jednak pozytywnym zaskoczeniem. Naukowcy odkryli bowiem, że powierzchnie tajemniczych MXenów (konstrukcje z węglików metali zwanych „MXenes”) są bardzo aktywne i zdolne do absorbowania wielu cząsteczek. W ten oto sposób, przy wsparciu profesury Wu Stilesa i Uniwersytetu Stanowego Iowa, grupa badawcza Wu rozpoczęła badanie tychże MXenów jako potencjalnego katalizatora.

– Nigdy nie widzieliśmy tak aktywnego węglika. Zazwyczaj jest obojętny. Używa się go na przykład do wierteł szybkoobrotowych – powierzchnia jest twarda i obojętna – tłumaczy Wu.

Ultracienkie warstwy

Katalizator składa się z jednej lub dwóch ultracienkich warstw platyny. Każda z warstw ma grubość zaledwie jednego atomu. Są one osadzone na dwuwymiarowych konstrukcjach z węglików metali zwanych MXenami. W tym przypadku konstrukcje wykonane są z węgla, molibdenu i tytanu.

 class=
Konstrukcja „MXenes”, źródło: Nature Catalysis, Direct methane activation by atomically thin platinum nanolayers on two-dimensional metal carbides

Katalizator z mniejszej ilości platyny

Jak wyjaśnił Wu, jego grupa badawcza odkryła, że ​​cienkie warstwy zasadniczo umożliwiają wykorzystanie każdego atomu platyny jako katalizatora. Zapobiegają też tworzeniu się pozostałości, które pokrywają i dezaktywują platynę. Oznacza to, że do wytworzenia katalizatora potrzeba zdecydowanie mniej platyny.

Naukowcy zaczęli wykorzystywać tę technologię do usuwania wodoru z gazu łupkowego (gazu ziemnego znajdującego się w skałach łupkowych). Prace te ewoluowały w celu zbadania innych reakcji z udziałem gazu ziemnego.

– Nikt wcześniej nie próbował używać tych węglików w reakcjach o dużej objętości – powiedział Wu.

Katalizator umożliwia przekształcenie metanu w etan lub etylen, będące dwoma głównymi prekursorami nowoczesnego przemysłu petrochemicznego.

Metan przetworzony na żywicę

Kluczem do konwersji metanu w etan/etylen jest sprawienie, żeby węgliki i powierzchnie były wystarczająco czyste, aby wspierać reakcje. Jeśli wszystko przebiega pomyślnie, reakcje te wykazują około 7-procentową konwersję metanu z około 95-procentową selektywnością w stosunku do etanu/etylenu w stale pracującym reaktorze ze złożem stałym. Produkty mogą być przetwarzane na tworzywa sztuczne i żywice, np. w powszechnie stosowany i wszechobecny plastik polietylenowy.

Rewolucyjna technologia redukcji metanu

Podczas ubiegłorocznego szczytu w Glasgow – COP26 – ponad sto państw zobligowało się do redukcji emisji metanu o 30 proc. w 2030 r. względem roku 2020. Była to dobrowolna inicjatywa USA i Unii Europejskiej w celu zapobiegania postępującemu globalnemu ociepleniu. Chiny, Rosja, India, Iran jako najwięksi emiterzy CH4 nie byli chętni do wzięcia udziału w przedsięwzięciu.

Co pozytywne, dołączyły do niego m.in. USA, Brazylia, Indonezja, Nigeria, Meksyk i Pakistan. Nowa technologia katalizatora może przyspieszyć ich wysiłki i pomóc zmniejszyć ilość tego gazu w atmosferze. Wu nazywa tę technologię rewolucyjną, mówiąc, że „otwiera w przyszłości drogę do ograniczenia emisji metanu i produktu jego spalania, CO2”.

Źródło: „Catalyst technology converts methane greenhouse gas into useful, valuable chemicals

Zdjęcie tytułowe: Shutterstock/Alexisay

Autor

Klaudia Urban

Z wykształcenia mgr ochrony środowiska. Jej teksty ukazują się też w Onet.pl. Współpracuje również z Odpowiedzialnym Inwestorem. Pisze przede wszystkim o gospodarce odpadami, edukacji ekologicznej, zielonych inwestycjach, transformacji systemu żywności i energetycznej. Preferuje społeczne ujęcie tematu. Zainteresowania: ochrona przyrody; przede wszystkim GOZ i OZE, eco-lifestyle oraz psychologia.

Udostępnij

Zobacz także

Wspierają nas

Partner portalu

Partner cyklu "Miasta Przyszłości"

Partner cyklu "Żyj wolniej"

Partner naukowy

Joanna Urbaniec

Dziennikarka, fotografik, działaczka społeczna. Od 2010 związana z grupą medialną Polska Press, publikuje m.in. w Gazecie Krakowskiej i Dzienniku Polskim. Absolwentka Krakowskiej Szkoła Filmowej, laureatka nagród filmowych, dwukrotnie wyróżniona nagrodą Dziennikarz Małopolski.

Przemysław Błaszczyk

Dziennikarz i reporter z 15-letnim doświadczeniem. Obecnie reporter radia RMF MAXX specjalizujący się w tematach miejskich i lokalnych. Od kilku lat aktywnie angażujący się także w tematykę ochrony środowiska.

Hubert Bułgajewski

Ekspert ds. zmian klimatu, specjalizujący się dziedzinie problematyki regionu arktycznego. Współpracował z redakcjami „Ziemia na rozdrożu” i „Nauka o klimacie”. Autor wielu tekstów poświęconych problemom środowiskowym na świecie i globalnemu ociepleniu. Od 2013 roku prowadzi bloga pt. ” Arktyczny Lód”, na którym znajdują się raporty poświęcone zmianom zachodzącym w Arktyce.

Jacek Baraniak

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego na kierunku Ochrony Środowiska jako specjalista ds. ekologii i ochrony szaty roślinnej. Członek Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot i Klubu Przyrodników oraz administrator grupy facebookowej Antropogeniczne zmiany klimatu i środowiska naturalnego i prowadzący blog „Klimat Ziemi”.

Martyna Jabłońska

Koordynatorka projektu, specjalistka Google Ads. Zajmuje się administacyjną stroną organizacji, współpracą pomiędzy organizacjami, grantami, tłumaczeniami, reklamą.

Przemysław Ćwik

Dziennikarz, autor, redaktor. Pisze przede wszystkim o zdrowiu. Publikował m.in. w Onet.pl i Coolturze.

Karolina Gawlik

Dziennikarka i trenerka komunikacji, publikowała m.in. w Onecie i „Gazecie Krakowskiej”. W tekstach i filmach opowiada o Ziemi i jej mieszkańcach. Autorka krótkiego dokumentu „Świat do naprawy”, cyklu na YT „Można Inaczej” i Kręgów Pieśni „Cztery Żywioły”. Łączy naukowe i duchowe podejście do zagadnień kryzysu klimatycznego.

Jakub Jędrak

Członek Polskiego Alarmu Smogowego i Warszawy Bez Smogu. Z wykształcenia fizyk, zajmuje się przede wszystkim popularyzacją wiedzy na temat wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie ludzkie.

Klaudia Urban

Z wykształcenia mgr ochrony środowiska. Od 2020 r. redaktor Odpowiedzialnego Inwestora, dla którego pisze głównie o energetyce, górnictwie, zielonych inwestycjach i gospodarce odpadami. Zainteresowania: szeroko pojęta ochrona przyrody; prywatnie wielbicielka Wrocławia, filmów wojennych, literatury i poezji.

Maciej Fijak

Redaktor naczelny SmogLabu. Z portalem związany od 2021 r. Autor kilkuset artykułów, krakus, działacz społeczny. Pisze o zrównoważonych miastach, zaangażowanym społeczeństwie i ekologii.

Sebastian Medoń

Z wykształcenia socjolog. Interesuje się klimatem, powietrzem i energetyką – widzianymi z różnych perspektyw. Dla SmogLabu śledzi bieżące wydarzenia, przede wszystkim ze świata nauki.

Tomasz Borejza

Zastępca redaktora naczelnego SmogLabu. Dziennikarz naukowy. Wcześniej/czasami także m.in. w: Onet.pl, Przekroju, Tygodniku Przegląd, Coolturze, prasie lokalnej oraz branżowej.