Udostępnij

Jędrak i Marczyński: w Warszawie więcej osób podróżuje komunikacją zbiorową niż samochodami

25.05.2017

Niedawno dwie warszawskie organizacje antysmogowe: Warszawski Alarm Smogowy (WAS) i Warszawa Bez Smogu (WBS) wspólnie stworzyły petycję, w której apelują o stworzenie sieci buspasów, w tym o jak najszybsze wytycznie buspasa na ulicy Puławskiej (jedna z najważniejszych tras dojazdowych do stolicy od strony południowej, a przy okazji jedna z najbardziej zakorkowanych warszawskich ulic).

Treść petycji znajdzie TUTAJ.
Pisaliśmy już na Smoglabie o tej petycji i korkach w Warszawie (TUTAJ), o buspasach (nie tylko w Polsce) pisał też niedawno Tomek Borejza (TUTAJ).

Nasz kolega Konrad Marczyński z WAS, będąc gościem audycji w mazowieckiej rozgłośni Radio Dla Ciebie (RDC) (TUTAJ możecie jej wysłuchać), usłyszał z ust drugiego z gości audycji, Pana Igora Krajnowa z Zarządu Transportu Miejskiego w Warszawie, że na buspas na Puławskiej trzeba będzie poczekać aż do … wybudowania tzw. Puławskiej bis, czyli kolejnej wielopasmowej „miejskiej autostrady”.

W odpowiedzi na taką argumentację wysłaliśmy więc wspólnie list do Gazety Stołecznej. W liście jeszcze raz przedstawiliśmy nasze stanowisko i argumenty za jak najszybszym tworzeniem buspasów w Warszawie, w tym właśnie buspasa na Puławskiej. Stołeczna tekst opublikowała, (znajdziecie go TUTAJ) za co jesteśmy bardzo wdzięczni. Jednak jak to zwykle bywa, z powodu ograniczeń na długość tekstu, Redakcja Gazety Stołecznej musiała list skrócić.

Poniżej publikujemy pełną treść naszego listu.

„Pasażerowie podróżujący warszawskimi tramwajami mogli w ostatnich dniach oglądać spot reklamowy promujący projekt „Warszawa 2030”.
Możemy tam zobaczyć między innymi sympatycznego starszego pana, trzymającego tablicę z napisem „oddycham czystym powietrzem”. Nie wiemy, jaka będzie jakość powietrza w stolicy za 13 lat, ale w odniesieniu do obecnej sytuacji takie stwierdzenie to albo ponury żart, albo jawna kpina.

Bardzo istotną (a w wielu częściach stolicy najważniejszą) przyczyną złej jakości powietrza są spaliny samochodowe. Nie może być inaczej, zważywszy na liczbę (a także wiek i stan techniczny) pojazdów jeżdżących każdego dnia po ulicach Warszawy. Dość powiedzieć, że codziennie granice miasta przekracza w każdą stronę ponad pół miliona pojazdów! W tej sytuacji nieuniknione są też potężne korki, co oczywiście dodatkowo zwiększa emisję zanieczyszczeń.

Wiele osób twierdzi, że samochód osobowy jest najlepszym środkiem transportu w mieście. Byłoby tak, być może, gdyby samochody nie emitowały ani szkodliwych dla zdrowia substancji, ani gazów cieplarnianych, a w dodatku żylibyśmy w świecie o nieograniczonych zasobach. Niestety, tak nie jest, a jednym z najbardziej ograniczonych zasobów w miastach jest przestrzeń na jezdni. Po prostu, liczba aut, które w ciągu godziny mogą przejechać danym pasem ruchu jest skończona. Na podstawie doświadczeń wielu miast wiemy też, że poszerzanie ulic (o ile w ogóle jest możliwe) bynajmniej nie poprawia płynności ruchu w mieście.

Rozwiązaniem jest zachęcenie części kierowców samochodów osobowych, by przesiedli się do komunikacji publicznej. Jeśli jednak alternatywą dla własnego auta będzie tkwiący w korku autobus, albo czekający na światłach tramwaj, celu tego nie uda się osiągnąć. Dlatego też transport zbiorowy – generujący mniejsze koszty zdrowotne, ekonomiczne i społeczne niż transport indywidualny – powinien mieć bezwzględny priorytet.

Niedawno apelowaliśmy o wytyczenie buspasa na ul. Puławskiej (a w szerszej perspektywie: o utworzenie w Warszawie sieci buspasów). Urzędnicy mówią, że owszem, buspas na Puławskiej zapewne kiedyś powstanie, ale dopiero po zbudowaniu tzw. Puławskiej bis. Wygląda więc na to, że prosta i relatywnie tania inwestycja, która powinna być zrealizowana już wiele lat temu, znowu zostaje odłożona na „święty nigdy”.

Jeśli tak się stanie, to kolejny raz prawo kierowców do blokowania wszystkich pasów ruchu okaże się ważniejsze niż interes reszty społeczeństwa. Paradoksalnie zresztą, odebranie samochodom osobowym jednego pasa ruchu może upłynnić ruch na pozostałych pasach, co pokazuje choćby przykład Trasy Łazienkowskiej.

Oznacza to, że ci, którzy auta naprawdę muszą używać, choćby z przyczyn zawodowych, będą mogli po wprowadzeniu buspasa poruszać się sprawniej niż obecnie. Wszyscy mogą więc być wygranymi proponowanych przez nas zmian.

Zdajemy sobie sprawę, że tego typu pomysły traktowane są przez wielu jak świętokradztwo, zamach na niezbywalne prawa i wolności kierowców.
Jednak naszym zdaniem przeznaczenie jednego z trzech pasów ruchu na buspas nie jest fanaberią czy złośliwością, tylko przywróceniem właściwszych proporcji w użytkowaniu ulicy. Warto przypomnieć, że w Warszawie więcej osób podróżuje komunikacją zbiorową niż samochodami. Przypomnijmy także na marginesie, że w polskiej konstytucji zapisana jest zasada zrównoważonego rozwoju.

Zwracamy też po raz kolejny uwagę na oczywisty z pozoru fakt: obecnie po warszawskich ulicach jeździ zdecydowanie zbyt dużo samochodów osobowych. Bardzo wysokie koszty tego stanu rzeczy ponoszą wszyscy mieszkańcy Warszawy, nie tylko kierowcy.

Liczymy więc na to, że władze Warszawy, wzorem innych europejskich stolic, zaczną wreszcie ten problem traktować poważnie. Mamy też nadzieję, że zamiast (jak często miało to miejsce do tej pory) powielać błędy, które w miastach zachodniej Europy popełniono kilka dekad temu, Ratusz zaproponuje warszawiakom rozwiązania na miarę końca drugiej dekady XXI w. Realne uprzywilejowanie komunikacji publicznej, np. właśnie przez tworzenie sieci buspasów, jest właściwym kierunkiem działań naprawczych. Jeśli tak się nie stanie, na czyste powietrze i przejezdne ulice przyjdzie nam poczekać znacznie dłużej niż do 2030 roku.

Jakub Jędrak, Warszawa Bez Smogu
Konrad Marczyński, Warszawski Alarm Smogowy

Fot. Roland Tanglao/Flickr.

Autor

SmogLab

Udostępnij

Zobacz także

Wspierają nas

Partnerzy portalu

Partner cyklu "Miasta Przyszłości"

Partner cyklu "Żyj wolniej"

Partner naukowy

Bartosz Kwiatkowski

Dyrektor Frank Bold, absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, wiceprezes Polskiego Instytutu Praw Człowieka i Biznesu, ekspert prawny polskich i międzynarodowych organizacji pozarządowych.

Patrycja Satora

Menedżerka organizacji pozarządowych z ponad 15 letnim stażem – doświadczona koordynatorka projektów, specjalistka ds. kontaktów z kluczowymi klientami, menadżerka ds. rozwoju oraz PR i Public Affairs.

Joanna Urbaniec

Dziennikarka, fotografik, działaczka społeczna. Od 2010 związana z grupą medialną Polska Press, publikuje m.in. w Gazecie Krakowskiej i Dzienniku Polskim. Absolwentka Krakowskiej Szkoła Filmowej, laureatka nagród filmowych, dwukrotnie wyróżniona nagrodą Dziennikarz Małopolski.

Przemysław Błaszczyk

Dziennikarz i reporter z 15-letnim doświadczeniem. Obecnie reporter radia RMF MAXX specjalizujący się w tematach miejskich i lokalnych. Od kilku lat aktywnie angażujący się także w tematykę ochrony środowiska.

Hubert Bułgajewski

Ekspert ds. zmian klimatu, specjalizujący się dziedzinie problematyki regionu arktycznego. Współpracował z redakcjami „Ziemia na rozdrożu” i „Nauka o klimacie”. Autor wielu tekstów poświęconych problemom środowiskowym na świecie i globalnemu ociepleniu. Od 2013 roku prowadzi bloga pt. ” Arktyczny Lód”, na którym znajdują się raporty poświęcone zmianom zachodzącym w Arktyce.

Jacek Baraniak

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego na kierunku Ochrony Środowiska jako specjalista ds. ekologii i ochrony szaty roślinnej. Członek Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot i Klubu Przyrodników oraz administrator grupy facebookowej Antropogeniczne zmiany klimatu i środowiska naturalnego i prowadzący blog „Klimat Ziemi”.

Martyna Jabłońska

Koordynatorka projektu, specjalistka Google Ads. Zajmuje się administacyjną stroną organizacji, współpracą pomiędzy organizacjami, grantami, tłumaczeniami, reklamą.

Przemysław Ćwik

Dziennikarz, autor, redaktor. Pisze przede wszystkim o zdrowiu. Publikował m.in. w Onet.pl i Coolturze.

Karolina Gawlik

Dziennikarka i trenerka komunikacji, publikowała m.in. w Onecie i „Gazecie Krakowskiej”. W tekstach i filmach opowiada o Ziemi i jej mieszkańcach. Autorka krótkiego dokumentu „Świat do naprawy”, cyklu na YT „Można Inaczej” i Kręgów Pieśni „Cztery Żywioły”. Łączy naukowe i duchowe podejście do zagadnień kryzysu klimatycznego.

Jakub Jędrak

Członek Polskiego Alarmu Smogowego i Warszawy Bez Smogu. Z wykształcenia fizyk, zajmuje się przede wszystkim popularyzacją wiedzy na temat wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie ludzkie.

Klaudia Urban

Z wykształcenia mgr ochrony środowiska. Od 2020 r. redaktor Odpowiedzialnego Inwestora, dla którego pisze głównie o energetyce, górnictwie, zielonych inwestycjach i gospodarce odpadami. Zainteresowania: szeroko pojęta ochrona przyrody; prywatnie wielbicielka Wrocławia, filmów wojennych, literatury i poezji.

Maciej Fijak

Redaktor naczelny SmogLabu. Z portalem związany od 2021 r. Autor kilkuset artykułów, krakus, działacz społeczny. Pisze o zrównoważonych miastach, zaangażowanym społeczeństwie i ekologii.

Sebastian Medoń

Z wykształcenia socjolog. Interesuje się klimatem, powietrzem i energetyką – widzianymi z różnych perspektyw. Dla SmogLabu śledzi bieżące wydarzenia, przede wszystkim ze świata nauki.

Tomasz Borejza

Zastępca redaktora naczelnego SmogLabu. Dziennikarz naukowy. Wcześniej/czasami także m.in. w: Onet.pl, Przekroju, Tygodniku Przegląd, Coolturze, prasie lokalnej oraz branżowej.