Udostępnij

Co można w Warszawie zakopać pod ziemią zamiast parkingu po 100 tys. złotych za miejsce?

25.06.2017

Niedawno warszawscy Radni zdecydowali się przeznaczyć 200 mln. zł. na parkingi podziemne w Stolicy. Ile miejsc parkingowych można za tę kwotę zbudować? Raptem dwa tysiące – jedno kosztuje 100 tys. zł.

Parkingi ważniejsze od przedszkoli, żłobków lub linii tramwajowej?

Aktywiści ze stowarzyszenia Miasto Jest Nasze zauważają, że: „200 milionów lekką ręką wydane na parkingi podziemne to trzy razy tyle co roczna suma na wszystkie projekty mieszkańców w Budżecie Partycypacyjnym…” oraz że za te pieniądze można byłoby zbudować kilkadziesiąt przedszkoli lub żłobków.

Dwieście milionów złotych to także koszt kilku, może nawet dziesięciu kilometrów linii tramwajowej z pełnym wyposażeniem i infrastrukturą (bardziej obrazowo: tramwaj na Gocław). Pozostawiam Państwa ocenie, co jest ważniejsze i pożyteczniejsze dla miasta i jego mieszkańców – żłobki, przedszkola, tramwaj, czy 2 tys. miejsc parkingowych.


Ale przecież coś z tymi autami, zastawiającymi blokującymi chodniki i place w centrum miasta, trzeba jak najszybciej zrobić, powiecie Państwo. Pełna zgoda. Coś trzeba. Tylko czy naprawdę rozwiązaniem jest budowa podziemnych parkingów?

Kropla w morzu potrzeb

Przypomnijmy, że codziennie granice Warszawy przekracza – w każdą stronę – ponad 500 tys. aut. Jeszcze więcej pojazdów jeździ zatem po ulicach stolicy. Schowania pod ziemię 2 tys. aut prawdopodobnie więc nawet nie zauważymy. By schować raptem 10 tys. pojazdów musielibyśmy wydać miliard. Miliard złotych.

A dałoby się osiągnąć dużo lepszy efekt zupełnie inną drogą, i w dodatku nieporównywalnie taniej, wręcz z zyskiem dla miasta. Jak? Uwalniając, obecnie śmiesznie niskie (szczególnie dla Warszawiaków) opłaty za parkowanie. Co prawda na razie jest to niemożliwe, gdyż wciąż nie ma odpowiednich przepisów prawnych, ale prędzej czy później zmiana nastąpi.

Jeśli już parkingi, to lepiej typu „parkuj i jedź”

Natomiast już teraz można budować więcej parkingów typu „park and ride” na obrzeżach miasta, i w ten sposób zmniejszyć liczbę aut wjeżdżających do szeroko rozumianego centrum. Oczywiście, parkingi P&R także kosztują, i to zwykle (za)dużo, ale da się je budować znacznie, znacznie taniej niż parkingi podziemne.

Z kolei wybudowanie parkingów podziemnych zachęca, wręcz zaprasza do wjazdu autem do miasta. Budowa parkingów podziemnych jest więc – praktycznie dosłownie – bardzo kosztownym zamiataniem palącego problemu pod dywan, a nie rozwiązywaniem go.

A tym czasem w miastach europejskich trendy są już nieco inne. Londyn wprowadza kolejne opłaty dla kierowców, planuje się też zakaz budowania miejsc postojowych przy nowych inwestycjach. Z kolei Oslo i niektóre inne miasta zamykają niebawem swoje centra dla samochodów albo przynajmniej dla pojazdów z silnikiem Diesla.

Zakopać ul. Wawelską

Jeśli już coś bardzo chcemy za ciężkie pieniądze zakopać w Warszawie pod ziemią, to zamiast parkingów zakopmy lepiej ul. Wawelską. Od lat apelują o to osoby skupione wokół inicjatywy „Wawelska w Tunelu”. Dlaczego akurat Wawelską?

Piękna dzielnica, jaką jest warszawska Ochota, została rozcięta w latach 70-tych tą trzypasmową ulicą. Jeżdżące Wawelską (a często – stojące na niej w korkach) auta emitują bardzo duże ilości zanieczyszczeń. Rzecz jasna wpływa to bardzo negatywnie na zdrowie mieszkańców ul. Wawelskiej i całej dzielnicy. Warto przypomnieć, że przy Wawelskiej jest kilka szkół i przedszkoli, a dzieci bawią się lub grają w piłkę parę metrów od rur wydechowych.


Ile by to zakopanie Wawelskiej kosztowało? Około miliarda – czyli pięć razy więcej niż opisane wyżej parkingi. Czy zatem warto na jedną ulicę wydawać tyle pieniędzy? Podobnych ulic w Warszawie i innych polskich miastach jest wiele, a nie możemy przecież zakopać wszystkich. I tu też ktoś mógłby złośliwie zauważyć, że – tak jak w przypadku podziemnych parkingów – jest to jedynie zamiatanie problemu pod dywan, a nie jego rozwiązywanie.

Cóż, sytuacja Wawelskiej jest faktycznie dość wyjątkowa (możliwość uwolnienie atrakcyjnych gruntów pod inwestycje, co może częściowo sfinansować budowę.). Ale nie to jest istotne. Walczący o tunel mieszkańcy (a właściwie mieszkanki – są to bowiem głównie kobiety, przeważnie matki lub babcie małych dzieci) okolic ul. Wawelskiej chcą po prostu, by ich rodziny nie oddychały przez okrągły rok spalinami. I mają do tego święte prawo. Chcą by na powierzchni pozostał najwyżej jeden pas do komunikacji lokalnej, plus ew. buspas.

Kosztowny tunel jako najbardziej realistyczne rozwiązanie problemu

I tu pojawia problem. Wawelska jest fragmentem obwodnicy Śródmieścia, więc „niemożliwe” jest, aby ograniczyć tam ruch. Walczące od lat o zdrowie swoje i swoich dzieci osoby dobrze wiedzą, że obecnie pomysły zmniejszenia „świętej” przepustowości to wciąż herezja na miarę obalania pomników czy burzenia świątyń. Będąc realistkami proponują zatem tunel, tym bardziej że tego typu rozwiązania stosuje się na świecie, a i oryginalny plan Wawelskiej – cztery dekady temu – taki tunel przewidywał. Jeśli więc mamy wydawać ogromne pieniądze na infrastrukturę, to wydajmy je dla odmiany na coś, co jest bardzo drogie, ale przynajmniej pożyteczne: na tunel. Tunel, który jest z całą pewnością rozwiązaniem realnym i wykonalnym, i bardzo wskazanym ze względu na ochronę zdrowia i życia mieszkańców dzielnicy.

Zamiast budowy tunelu – jeden pas mniej?

A co by się stało, gdyby jednak Wawelską po prostu zwęzić, bez tunelu i wydawania miliarda? Lub odważyć się na jeszcze bardziej radykalny krok. Justyna Glusman, członkini stowarzyszenia „Ochocianie Sąsiedzi” proponuje albo schowanie ulicy w tunelu, albo wręcz zamknięcie Trasy Łazienkowskiej. „Dla mnie obydwa rozwiązania są do przyjęcia” – mówi.

Słysząc to, zapewne wielu kierowców krzyknie: „egoiści! drogi są dla wszystkich, jak mam dojechać do pracy?” Ale jak w takim określić regularne podtruwanie spalinami swojego auta np. mieszkańców ulic, którymi jedziemy do pracy, jeśli nie egoizmem? Złem koniecznym? Niezbywalnym prawem i wolnością?

Zostawmy jednak na boku rozważania natury etycznej i oceny moralne. Odważmy się za to wypowiedzieć, albo choć po cichu pomyśleć tak obrazoburczą rzecz jak ograniczenie ruchu. Co by się stało, gdyby tak np. zabrać z Wawelskiej jeden pas? Albo zamknąć Trasę Łazienkowską na tym odcinku? Okazuje się, że nawet nie musimy za bardzo wysilać wyobraźni, bo życie samo dostarcza nam przykładu.

Nieplanowany eksperyment

Jakiś czas temu spalił się bowiem most Łazienkowski, i w konsekwencji przez wiele miesięcy był wyłączony z użytkowania (dla czytelników spoza Warszawy: jest to kluczowa przeprawa przez Wisłę, kawałek dalej, na tej samej, bardzo ważnej dla stolicy trasie). I co? Czy spowodowało to armagedon? Nie! Nic specjalnego się nie stało!

Może więc jednak nic by się też nie stało, jakby zwęzić Wawelską. I obeszło by się bez budowy tunelu za miliard złotych. Tak czy inaczej, ze względu na zdrowie mieszkańców, ruch na Wawelskiej powinien być radykalnie i jak najszybciej ograniczony. Z tunelem lub bez.

Autor

Jakub Jędrak

Fizyk, publicysta, działacz społeczny.

Udostępnij

Zobacz także

Wspierają nas

Partnerzy portalu

Partner cyklu "Miasta Przyszłości"

Partner cyklu "Żyj wolniej"

Partner naukowy

Bartosz Kwiatkowski

Dyrektor Frank Bold, absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, wiceprezes Polskiego Instytutu Praw Człowieka i Biznesu, ekspert prawny polskich i międzynarodowych organizacji pozarządowych.

Patrycja Satora

Menedżerka organizacji pozarządowych z ponad 15 letnim stażem – doświadczona koordynatorka projektów, specjalistka ds. kontaktów z kluczowymi klientami, menadżerka ds. rozwoju oraz PR i Public Affairs.

Joanna Urbaniec

Dziennikarka, fotografik, działaczka społeczna. Od 2010 związana z grupą medialną Polska Press, publikuje m.in. w Gazecie Krakowskiej i Dzienniku Polskim. Absolwentka Krakowskiej Szkoła Filmowej, laureatka nagród filmowych, dwukrotnie wyróżniona nagrodą Dziennikarz Małopolski.

Przemysław Błaszczyk

Dziennikarz i reporter z 15-letnim doświadczeniem. Obecnie reporter radia RMF MAXX specjalizujący się w tematach miejskich i lokalnych. Od kilku lat aktywnie angażujący się także w tematykę ochrony środowiska.

Hubert Bułgajewski

Ekspert ds. zmian klimatu, specjalizujący się dziedzinie problematyki regionu arktycznego. Współpracował z redakcjami „Ziemia na rozdrożu” i „Nauka o klimacie”. Autor wielu tekstów poświęconych problemom środowiskowym na świecie i globalnemu ociepleniu. Od 2013 roku prowadzi bloga pt. ” Arktyczny Lód”, na którym znajdują się raporty poświęcone zmianom zachodzącym w Arktyce.

Jacek Baraniak

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego na kierunku Ochrony Środowiska jako specjalista ds. ekologii i ochrony szaty roślinnej. Członek Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot i Klubu Przyrodników oraz administrator grupy facebookowej Antropogeniczne zmiany klimatu i środowiska naturalnego i prowadzący blog „Klimat Ziemi”.

Martyna Jabłońska

Koordynatorka projektu, specjalistka Google Ads. Zajmuje się administacyjną stroną organizacji, współpracą pomiędzy organizacjami, grantami, tłumaczeniami, reklamą.

Przemysław Ćwik

Dziennikarz, autor, redaktor. Pisze przede wszystkim o zdrowiu. Publikował m.in. w Onet.pl i Coolturze.

Karolina Gawlik

Dziennikarka i trenerka komunikacji, publikowała m.in. w Onecie i „Gazecie Krakowskiej”. W tekstach i filmach opowiada o Ziemi i jej mieszkańcach. Autorka krótkiego dokumentu „Świat do naprawy”, cyklu na YT „Można Inaczej” i Kręgów Pieśni „Cztery Żywioły”. Łączy naukowe i duchowe podejście do zagadnień kryzysu klimatycznego.

Jakub Jędrak

Członek Polskiego Alarmu Smogowego i Warszawy Bez Smogu. Z wykształcenia fizyk, zajmuje się przede wszystkim popularyzacją wiedzy na temat wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie ludzkie.

Klaudia Urban

Z wykształcenia mgr ochrony środowiska. Od 2020 r. redaktor Odpowiedzialnego Inwestora, dla którego pisze głównie o energetyce, górnictwie, zielonych inwestycjach i gospodarce odpadami. Zainteresowania: szeroko pojęta ochrona przyrody; prywatnie wielbicielka Wrocławia, filmów wojennych, literatury i poezji.

Maciej Fijak

Redaktor naczelny SmogLabu. Z portalem związany od 2021 r. Autor kilkuset artykułów, krakus, działacz społeczny. Pisze o zrównoważonych miastach, zaangażowanym społeczeństwie i ekologii.

Sebastian Medoń

Z wykształcenia socjolog. Interesuje się klimatem, powietrzem i energetyką – widzianymi z różnych perspektyw. Dla SmogLabu śledzi bieżące wydarzenia, przede wszystkim ze świata nauki.

Tomasz Borejza

Zastępca redaktora naczelnego SmogLabu. Dziennikarz naukowy. Wcześniej/czasami także m.in. w: Onet.pl, Przekroju, Tygodniku Przegląd, Coolturze, prasie lokalnej oraz branżowej.