Udostępnij

Emisje i stężenia CO2. Co trzeba wiedzieć, żeby zrozumieć zmianę klimatu?

29.05.2021

Jak wyglądałby klimat Ziemi, gdyby nas na niej nie było? Skąd tak szybki wzrost stężenia CO2? Ile dwutlenku węgla emitujemy każdego roku? Odpowiadamy na ważne pytania dotyczące emisji gazów cieplarnianych i ich stężeń w atmosferze. Zmiana klimatu. Co trzeba wiedzieć, żeby ją zrozumieć?

Przez ostatnie 10 tysięcy lat stężenie dwutlenku węgla (CO2) w ziemskiej atmosferze było bliskie 280 ppm (części albo cząsteczek na milion). Rosnąć zaczęło dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy rozpoczęła się rewolucja przemysłowa. Jeszcze na początku lat 80. XX wieku stężenie CO2 było równe ok. 340 ppm (średnia dla całego globu). Poziom 400 ppm przekroczyliśmy w roku 2014, a 415 ppm w maju 2019. Na początku maja tego roku po raz pierwszy w historii naszego gatunku stężenie CO2 osiągnęło 418 ppm.

Na wykresie poniżej możemy sobie łatwo sprawdzić, jakie mniej więcej było stężenie CO2 w chwili naszych urodzin. I jak bardzo wzrosło za naszego życia:

Zmiana klimatu
Zmiany stężenia dwutlenku węgla w ciągu kilku ostatnich dekad mierzone w różnych miejscach na kuli ziemskiej. Wyraźnie widoczne oscylacje (sezonowe wahania) związane są z okresem wegetacyjnym na półkuli północnej. Dobrze pokazuje to dodatkowy wykres zmian stężenia CO2 w cyklu rocznym w dwu różnych lokalizacjach na różnych półkulach. Źródło: A. Kardaś, S. Malinowski i M. Popkiewicz „Nauka o klimacie”. Zmiana klimatu.

Co ważne, chodzi tu o tzw. stężenia tła, mierzone z dala od wszelkich źródeł emisji CO2. Na przykład w obserwatorium położonym na Mauna Loa – mniej więcej na środku Oceanu Spokojnego.

W miastach stężenia dwutlenku węgla w powietrzu mogą być wyższe niż stężenie tła. W niektórych miejscach i w pewnych porach doby – chociażby niedaleko ruchliwych ulic w godzinach szczytu – nawet dużo wyższe.

Zmiana klimatu. Skąd tak szybki wzrost stężeń CO2?

Nie ma tu niestety żadnej niespodzianki ani niczego zaskakującego. Ciągle spalamy ogromne ilości paliw kopalnych: węgla kamiennego i brunatnego, ropy naftowej i gazu ziemnego. A to siłą rzeczy prowadzi do ogromnych emisji dwutlenku węgla. Nie powinniśmy się więc dziwić, że jego stężenie w atmosferze stale i szybko rośnie (z dokładnością do drobnych sezonowych wahań związanych z okresem wegetacyjnym).

A rosłoby jeszcze szybciej, gdyby nie to, że bardzo znaczna część wyemitowanego przez nas CO2 jest pochłaniana przez oceany, roślinność i glebę. Przecież od początku rewolucji przemysłowej wyemitowaliśmy więcej CO2, niż było go początkowo w atmosferze!

W ciągu ostatnich dekad emisja CO2 ze spalania paliw kopalnych rosła w szybkim tempie:

 class=
Emisja dwutlenku węgla związana ze spalaniem paliw kopalnych od 1751 do 2017. Źródło: A. Kardaś, S. Malinowski i M. Popkiewicz „Nauka o klimacie”.

W roku 2019 spalając paliwa kopalne wyemitowaliśmy do atmosfery prawie 37 miliardów ton CO2. Co więcej, emisja kilku miliardów ton CO2 była związana ze zmianami użytkowania terenu, np. z wylesianiem, pożarami lasów itd. Emisje CO2 w roku 2018 były podobnie duże.

W tym roku, ze względu na epidemię koronawirusa i jej konsekwencje gospodarcze, emisje ze spalania paliw kopalnych i biomasy powinny spaść. Ale nie jakoś szokująco: raptem o ok. 8%. Przynajmniej tak szacuje Międzynarodowa Agencja Energii.

Dla porównania: wulkany na całym świecie każdego roku emitują (średnio) mniej niż 300 mln ton CO2. To niecały procent światowych emisji – mniej więcej, tyle ile emituje Polska.

50% to dużo, czy mało?

Jak wiadomo, dwutlenek węgla jest najważniejszym gazem cieplarnianym (patrz przypis). Wzrost jego zawartości w atmosferze prowadzi do przegrzewania się naszej planety. Z drugiej strony, stężenie tła CO2 wzrosło do tej pory 1,5 raza, czyli o 50%. Może to nie tak znowu wiele i nie ma się czym zbytnio przejmować?

Żeby zobaczyć, że jednak jest to bardzo poważny problem, nie musimy wcale znać się na fizyce atmosfery i modelach klimatycznych. Wystarczy sięgnąć do historii naszej planety.

Lekcja płynąca z historii Ziemi

Około 20 tysięcy lat temu, w maksimum ostatniej epoki lodowej w powietrzu było ok. 180 ppm CO2. Czyli raptem 100 ppm mniej niż jeszcze w XVIII w. Ale średnia temperatura naszej planety była wtedy o około 4 stopnie Celsjusza niższa niż współcześnie, a większość Polski była pokryta grubą warstwą lodu:

Teraz mamy już ok. 140 ppm CO2 więcej niż pod koniec XVIII wieku i 240 ppm CO2 więcej niż w maksimum ostatniej epoki lodowej. Możemy więc podejrzewać, że te dodatkowe 140 ppm przełoży się na istotne ocieplenie klimatu. I że nie jest to coś, co można skwitować wzruszeniem ramion. A przecież na wzroście o 140 ppm się niestety nie skończy.

Co ciekawe, gdyby nie nasze działania, to w tej chwili średnia temperatura naszej Planety powoli by spadała, a Ziemia zmierzałaby w kierunku kolejnej epoki lodowej. Emitując gazy cieplarniane, odwróciliśmy ten naturalny trend i wybiliśmy ziemski system klimatyczny z jego naturalnego cyklu.

„Ale zaraz”, powie ktoś. „Przecież były takie okresy w historii Ziemi, kiedy stężenie CO2 w atmosferze było dużo, dużo wyższe niż dziś. Może więc jednak nie ma się czym przesadnie przejmować?” To prawda, były takie okresy, co dobrze widać na tym wykresie:

 class=
Źródło: A. Kardaś, S. Malinowski i M. Popkiewicz „Nauka o klimacie”.

Tylko że średnia temperatura Ziemi też była wtedy dużo wyższa niż obecnie. Dziś tak wysokie stężenie CO2 w atmosferze, jakie było kilkaset milionów lat temu, doprowadziłoby zresztą do jeszcze cieplejszego klimatu niż wówczas. A to dlatego, że w przeszłości mniejsza była ilość energii, którą nasza planeta otrzymywała od Słońca. Bo moc Słońca powoli rośnie:

Promieniowanie słoneczne
Źródło: A. Kardaś, S. Malinowski i M. Popkiewicz „Nauka o klimacie”.

Ten bardzo powolny – przynajmniej w skali naszego życia – wzrost mocy Słońca nie jest rzecz jasna przyczyną obecnej zmiany klimatu.

Zmiana klimatu. Czy wystarczy przestać emitować CO2, by jego stężenie w atmosferze zaczęło spadać?

Odpowiedź brzmi: nie. Im mniejsze emisje dwutlenku węgla, tym wolniej rośnie jego stężenie w atmosferze. Jednak nawet gdybyśmy w ogóle przestali emitować dwutlenek węgla, to w skali naszego życia jego ilość w atmosferze utrzymywałaby się z grubsza na stałym poziomie – odnotowalibyśmy najwyżej niewielki spadek.

Niby jest to proste, ale jednak zaskakująco wielu ludzi myli emisje CO2 z jego stężeniami. A nawet uważa, że jeśli tylko przestaniemy emitować dwutlenek węgla, problem zmian klimatycznych będzie rozwiązany. Niestety, nic bardziej mylnego.

Dwutlenek węgla wyemitowany do atmosfery trafia do tzw. szybkiego cyklu węglowego i krąży między atmosferą, biosferą, i oceanami, wpływając na klimat naszej planety przez tysiące lat – dopóki nie zostanie trwale usunięty w wolnym cyklu węglowym przez procesy geologiczne.

By przywróć atmosferę do stanu pierwotnego (czyli tego sprzed rewolucji przemysłowej), trzeba więc aktywnie usuwać CO2 bezpośrednio z powietrza („ujemne emisje”). Nikt tego jednak jeszcze nie robi na większą skalę. Taka pilotażowa instalacja istnieje np. na Islandii, ale jej wydajność jest oczywiście śmiesznie mała w porównaniu do skali problemu.

Nasza sytuacja jest tym bardziej poważna, że dwutlenek węgla nie jest jedynym gazem cieplarnianym, którego stężenia szybko rosną.

Zmiana klimatu. Nie tylko CO2

Najważniejsze gazy cieplarniane poza dwutlenkiem węgla to para wodna (H2O), metan (CH4) i podtlenek azotu (N2O), którego nie należy mylić z dwutlenkiem azotu (NO2). Para wodna jest dość szczególnym gazem cieplarnianym (patrz przypis). Przyjrzyjmy się więc, jak wygląda sytuacja z metanem i podtlenkiem azotu. A wygląda równie niewesoło, co w przypadku dwutlenku węgla:

zmiana klimatu koncentracja CH4
Źródło: A. Kardaś, S. Malinowski i M. Popkiewicz „Nauka o klimacie”.

zmiana klimatu Koncentracja N20
Zmiana klimatu. Źródło: A. Kardaś, S. Malinowski i M. Popkiewicz „Nauka o klimacie”.

Więcej na ten temat mogą Państwo przeczytać w artykule „Zmiany stężeń CO2, CH4 i N2O w ostatnich 800 000 lat: antropocen na sterydach”.

O tym, że stężenia metanu biją historyczne rekordy, donosił niedawno „Scientific American„, powołując się na pomiary prowadzone przez National Oceanic and Atmospheric Administration (Narodowa Służba Oceaniczna i Atmosferyczna lub, jak kto woli, Narodowa Agencja Oceanów i Atmosfery, amerykański odpowiednik naszego Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej).

Na rekordowe stężenie metanu w atmosferze zwracały też uwagę osoby działające w Extinction Rebellion Polska:

https://www.facebook.com/XRPolska/photos/a.1184926061664544/1556156451208168/?type=3&theater

Podziękowania

Użyte w tekście rysunki pochodzą z książki „Nauka o klimacie” autorstwa Aleksandry Kardaś, Szymona Malinowskiego i Marcina Popkiewicza, a wydanej przez wydawnictwa Nieoczywiste i Sonia Draga. „Nauka o klimacie” jest bardzo dobrym źródłem wiedzy na temat przyczyn i konsekwencji zmiany klimatu (choć nie tylko te tematy są w niej poruszane). Bardzo Państwu tę książkę polecam.

Przypis – para wodna jako gaz cieplarniany

Choć para wodna (H2O) ma największy wkład do efektu cieplarnianego, to traktujemy ją inaczej, niż pozostałe gazy cieplarniane. Dlaczego?

Ilość pary wodnej w atmosferze szybko dostosowuje się do zmieniających się warunków i zależy na przykład od temperatury. Im cieplej, tym większe parowanie, a więc i ilość H2O w atmosferze, co prowadzi do dalszego wzrostu temperatury (dodatnie sprzężenie zwrotne).

Jednak kiedy jest jej za dużo, para wodna skrapla się i jest usuwana w atmosferze w postaci deszczu, śniegu czy gradu. Podobne procesy nie zachodzą na Ziemi w przypadku dwutlenku węgla i innych gazów cieplarnianych. Nie obserwujemy opadów „suchego lodu” (czy raczej „suchego śniegu”) – zestalonego CO2.

Para wodna różni się więc od innych gazów cieplarnianych czasem przebywania w atmosferze. Nie jest – jak np. nadmiar dwutlenku węgla – wymuszeniem wywołującym zmianę klimatu, ale wzmacniającym ją sprzężeniem zwrotnym. Obecność pary wodnej w atmosferze dodatkowo nasila zapoczątkowany innymi przyczynami wzrost temperatury. Sama nie może być jednak pierwotną przyczyną zmiany klimatu.

Więcej o roli pary wodnej jako gazu cieplarnianego możecie Państwo przeczytać w tekstach na stronie naukaoklimacie.pl (Mit: Para wodna jest najważniejszym gazem cieplarnianym, więc CO2 się nie liczy oraz Para wodna – klimatyczny „dopalacz”) lub w książce „Nauka o Klimacie”.

Czytaj także: Czy wulkany emitują więcej CO2 niż ludzie?

Zdjęcie: Piotr Krzeslak/Shutterstock

Autor

Jakub Jędrak

Fizyk, publicysta, działacz społeczny.

Udostępnij

Zobacz także

Wspierają nas

Partnerzy portalu

Partner cyklu "Miasta Przyszłości"

Partner cyklu "Żyj wolniej"

Partner naukowy

Bartosz Kwiatkowski

Dyrektor Frank Bold, absolwent prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, wiceprezes Polskiego Instytutu Praw Człowieka i Biznesu, ekspert prawny polskich i międzynarodowych organizacji pozarządowych.

Patrycja Satora

Menedżerka organizacji pozarządowych z ponad 15 letnim stażem – doświadczona koordynatorka projektów, specjalistka ds. kontaktów z kluczowymi klientami, menadżerka ds. rozwoju oraz PR i Public Affairs.

Joanna Urbaniec

Dziennikarka, fotografik, działaczka społeczna. Od 2010 związana z grupą medialną Polska Press, publikuje m.in. w Gazecie Krakowskiej i Dzienniku Polskim. Absolwentka Krakowskiej Szkoła Filmowej, laureatka nagród filmowych, dwukrotnie wyróżniona nagrodą Dziennikarz Małopolski.

Przemysław Błaszczyk

Dziennikarz i reporter z 15-letnim doświadczeniem. Obecnie reporter radia RMF MAXX specjalizujący się w tematach miejskich i lokalnych. Od kilku lat aktywnie angażujący się także w tematykę ochrony środowiska.

Hubert Bułgajewski

Ekspert ds. zmian klimatu, specjalizujący się dziedzinie problematyki regionu arktycznego. Współpracował z redakcjami „Ziemia na rozdrożu” i „Nauka o klimacie”. Autor wielu tekstów poświęconych problemom środowiskowym na świecie i globalnemu ociepleniu. Od 2013 roku prowadzi bloga pt. ” Arktyczny Lód”, na którym znajdują się raporty poświęcone zmianom zachodzącym w Arktyce.

Jacek Baraniak

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego na kierunku Ochrony Środowiska jako specjalista ds. ekologii i ochrony szaty roślinnej. Członek Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot i Klubu Przyrodników oraz administrator grupy facebookowej Antropogeniczne zmiany klimatu i środowiska naturalnego i prowadzący blog „Klimat Ziemi”.

Martyna Jabłońska

Koordynatorka projektu, specjalistka Google Ads. Zajmuje się administacyjną stroną organizacji, współpracą pomiędzy organizacjami, grantami, tłumaczeniami, reklamą.

Przemysław Ćwik

Dziennikarz, autor, redaktor. Pisze przede wszystkim o zdrowiu. Publikował m.in. w Onet.pl i Coolturze.

Karolina Gawlik

Dziennikarka i trenerka komunikacji, publikowała m.in. w Onecie i „Gazecie Krakowskiej”. W tekstach i filmach opowiada o Ziemi i jej mieszkańcach. Autorka krótkiego dokumentu „Świat do naprawy”, cyklu na YT „Można Inaczej” i Kręgów Pieśni „Cztery Żywioły”. Łączy naukowe i duchowe podejście do zagadnień kryzysu klimatycznego.

Jakub Jędrak

Członek Polskiego Alarmu Smogowego i Warszawy Bez Smogu. Z wykształcenia fizyk, zajmuje się przede wszystkim popularyzacją wiedzy na temat wpływu zanieczyszczeń powietrza na zdrowie ludzkie.

Klaudia Urban

Z wykształcenia mgr ochrony środowiska. Od 2020 r. redaktor Odpowiedzialnego Inwestora, dla którego pisze głównie o energetyce, górnictwie, zielonych inwestycjach i gospodarce odpadami. Zainteresowania: szeroko pojęta ochrona przyrody; prywatnie wielbicielka Wrocławia, filmów wojennych, literatury i poezji.

Maciej Fijak

Redaktor naczelny SmogLabu. Z portalem związany od 2021 r. Autor kilkuset artykułów, krakus, działacz społeczny. Pisze o zrównoważonych miastach, zaangażowanym społeczeństwie i ekologii.

Sebastian Medoń

Z wykształcenia socjolog. Interesuje się klimatem, powietrzem i energetyką – widzianymi z różnych perspektyw. Dla SmogLabu śledzi bieżące wydarzenia, przede wszystkim ze świata nauki.

Tomasz Borejza

Zastępca redaktora naczelnego SmogLabu. Dziennikarz naukowy. Wcześniej/czasami także m.in. w: Onet.pl, Przekroju, Tygodniku Przegląd, Coolturze, prasie lokalnej oraz branżowej.